Prolog

"Dobrze widzi się tylko sercem. 

Najważniejsze jest niewidoczne dla oczu”

- Antoine de Saint-Exupéry

     Przez moment przyglądałam się tacie. Jego twarz nie ukazywała żadnych emocji. Nie płakał, nie był wściekły, nie był smutny, chociaż umarła mama. Nie rozumiem, jak tak może?! Wydawało mi się, że zależało mu na niej. Nawet bardziej niż mnie czy Kankuro. Zacisnęłam pięści i postarałam się opanować gniew. Po chwili poczułam jak ktoś ciągnie moją sukienkę.

      Spojrzałam w dół i ujrzałam małego Gaarę. Omiatał nic nie rozumiejącym wzrokiem całą salę. Po chwili zrobiło mi się smutno. Ja i Kankuro znaliśmy matkę, w końcu mieliśmy po pięć i siedem lat. A on? Już nigdy nie będzie miał okazji.

       Poszłam za jego przykładem i również zaczęłam się rozglądać. Przy białej trumnie stała babcia Chiyo z jej wnukiem, Sasori'im. Ściany podpierał wujek Yashamaru, a obok niego stał Baki. Rozmawiali o czymś czasem zerkając na mojego młodszego brata. Szybko złapałam malca za rękę i mocno ścisnęłam. Nigdy go nie oddam.

        Po pogrzebie wróciliśmy do domu. A raczej myśleliśmy, że wracamy. Tata zawiózł nas pod najnowszy hotel "Sabaku no Hoteru", co było dosyć dziwne, bo nigdy nie nocowaliśmy w takich miejscach. Otworzył nam drzwi i kazał wyjść. Następnie przeszedł na tył samochodu i wyjął trzy walizki. 

- Od dzisiaj to jest wasz nowy dom...- podał nam torby i ruszył do recepcji. A my staliśmy oniemiali w tym samym miejscu. Chyba ewidentnie nas nienawidził.

 ***

Tak, tak, tak. Nowy blog! A zgadnijcie o czym. O ShikaTema! Moja koleżanka mi wróżyła, że znowu będę o nich pisać i stało się. Cóż, mam nadzieję, że historia przypadnie wam do gustu :)