1. Czyli o kulturze wchodzenia w ludzi.

 „Miłość nie polega na tym, aby wzajemnie sobie się przyglądać,

 lecz aby patrzeć razem w tym samym kierunku.” 

- Antoine de Saint-Exupéry

   Dzień jak co dzień. Pobudka, śniadanie, szkoła, kolacja, spanie. Aktualnie kończę liceum, więc ta trzecia czynność była najbardziej uprzykrzająca. Zazwyczaj lubiłam się uczyć, bo wtedy mogłam uwolnić się od trapiących mnie problemów. Wiem, to dziwne, lubię się uczyć, ale wy też byście to lubili, gdybyście od dwunastu lat zajmowali się rodzeństwem. Niby Kankuro jest starszy, ale nie nadaje się na niańkę. On pracował w sklepie babci Chiyo, Gaara był w pierwszej klasie liceum, a ja, jak już wspomniałam, byłam w trzeciej i ją kończyłam. Wszyscy chodziliśmy do elitarnej szkoły "Suna", a ja zaczynałam powoli dorosłe życie i trzeba było szukać pracy. Tata powiedział, ze będzie za nas płacił, aż uzyskamy pełnoletność. Cóż, wiek idzie, a forsy brak. Szkoda, że nie można zatrzymać czasu.

   Akurat dzisiaj miałam spotkanie o pracę. Wypatrzyłam sobie miła restaurację, gdzie pracowała Tenten, moja sąsiadka jak i najlepsza przyjaciółka. Znam się z nią od ośmiu lat i od ponad pięciu podkochuje się w niej mój starszy brat. Miła, silna, zabawna i piękna dziewczyna. Do tego nic dziwnego, skoro razem chodzili do klasy. Oczywiście, on się tego wypiera. A'propos Tenten, ćwiczy ona karate od kiedy była małym wrzeszczącym bachorem. Jest świetna. Daje lekcje w jej rodzinnym dojo, przez co zgarnia kupę kasy. Raz nawet próbowała mnie nauczyć walczyć, ale po pięciu minutach dała sobie z tym spokój. Moim jedynym talentem było... A, przepraszam, ja talentów nie mam. Zamiast śpiewać, wyję, przy tańcu łamię sobie nogi, a gotowanie to.. częsta przyczyna bólów brzucha. I dlatego zazwyczaj nie dopuszczają mnie do kuchni.

   A znowu wracając na temat Tenten, mieszka tu od trzech lat. Wcześniej była u rodziców, ale gdy zdała maturę, od razu się tu przeprowadziła. Znała to miejsce jak własną kieszeń, bo, jak już wspomniałam, często bawiłyśmy się razem. Czasami przychodziła tu z Kankuro i z nami gadała. W końcu zajęła apartament obok nas i jesteśmy już nierozłączne (Dosłownie. Ciężko nas od siebie zabrać.). 

   
 Zerknęłam na siebie i stwierdziłam, że nie wyglądam aż tak źle. Moja ulubiona fioletowo-szara sukienka. Nie była najtańsza, ale jak już wspomniałam, za wszystkie nasze wydatki do pełnoletności płaci ojciec. Cóż to byłby za grzech nie skorzystać. Spięłam sobie włosy w standardowe cztery kitki i wyszłam, narzucając na siebie płaszcz. Było zimno. Ale mi to nie przeszkadzało. Lubiłam jesień i taką temperaturę. Trzeba dopisać to do Lista najdziwniejszych rzeczy Temari. Była już prawie pełna (zostały trzy wolne miejsca z trzydziestu). Jak ją ukończę, postaram się jakoś nie wyróżniać. Ale z moim szczęściem nie jest to możliwe.

   
 Na pasach się zatrzymałam. A bardziej ktoś mnie zatrzymał, wpadając na mnie. A było zielone światło, mogłam szybko przejść! A wracając do tego osobnika płci męskiej (co się potem okazało), wleciał we mnie bez powodu, a teraz posyłał mi spojrzenie, jakby to zderzenie było MOJĄ winą. Nienawidzę takich cynicznych i zadufanych w sobie ludzi.

- Patrz jak leziesz, kobieto...- westchnął i powoli wstał.

- Czyli uważasz, że to moja wina?- uniosłam brwi. Nie wiem po co się go o to spytałam, skoro i tak znałam odpowiedź.

- Tak- nie pomyliłam się.- Gdybyś patrzyła co robisz, to byś mnie nie staranowała.

- Chcę tylko zauważyć, że to ty we mnie wszedłeś...- zacisnęłam zęby.

- Nie mogę się z tym zgodzić, bo ze strony obserwatora weszliśmy w siebie jednocześnie.

- Czyli oboje się zderzyliśmy- warknęłam.

- Nie, bo jak już wspomniałem, nie skupiłaś się na tym gdzie idziesz- teraz to po prostu miałam ochotę go zabić. Już do niego podeszłam i miałam przywalić mu w ten głupi łeb, ale powstrzymały mnie klaksony aut, które dawały jasno do zrozumienia, ze zaraz nas przejadą.

- Jeszcze się zobaczymy- posłałam mu mordercze spojrzenie i pobiegłam na drugą stronę drogi. Kątem oka spostrzegłam, że uśmiecha się pod nosem. Na prawdę, postaram się z nim jeszcze spotkać i na pewno nie zapomni mnie do końca życia.

    
  Senju 21, Senju 23, Senju 25... Zatrzymałam się przed tym budynkiem. Byłam tam nie raz, ale teraz na prawdę się stresowałam. A co, jeśli mnie nie przyjmą? Gdzie znajdę pracę? 
 Dawno się tak nie denerwowałam. Podeszłam do drzwi wejściowych i nacisnęłam klamkę.

    
  Muszę przyznać, ze widok mnie zaskoczył. I to pozytywnie. Stoliki były ułożone przy ścianach, a po środku stał bar, gdzie moja przyjaciółka obsługiwała klientów. Gdy mnie zobaczyła, uśmiechnęła się i wskazała ręką na zaplecze, gdzie pewnie był szef. Podeszłam tam i cicho zapukałam. Gdy nie otrzymałam żadnej odpowiedzi, otworzyłam lekko drzwi i zerknęłam czy ktoś tam jest. Czarne tęczówki wpatrywały się we mnie z chłodem. Głośna przełknęłam ślinę i drżącym głosem powiedziałam:

- Dzień dobry, jestem Temari no Sabaku i...

- Wiem kim jesteś i czego chcesz- przerwał mi.- Zostałaś przyjęta. Możesz pracować od zaraz.

- Ale... co?- to było dziwne. Nawet się nie spytał czy już pracowałam, ile mam lat i jakie podejście do ludzi.

- To co słyszałaś. Idź do Tenten, ona ci wytłumaczy co i jak oraz da ci ubranie- widać było, ze próbuje mnie wyprosić. Jakoś szczególnie się nie opierałam i wyszłam posłusznie mrucząc podziękowania. Podeszłam do dziewczyny i przeczekałam, aż obsłuży ostatniego klienta.

- Wytłumaczysz mi?

- Więc... masz być miła dla klientów, jeśli nie mają pieniędzy, aby zapłacić, ty płacisz ze swojego wynagrodzenia. I pracujemy od dwunastej do dziewiątej wieczorem od poniedziałku do piątku, a weekendy od piętnastej do osiemnastej. Chodź, przymierzysz strój- wzięła mnie za rękę i poszłyśmy do szatni. Otworzyła jakąś szafę i wyciągnęła czerwony zestaw.- Hmm... Powinno pasować, zobacz- podała mi. Szybko skrępowana ściągnęłam bluzkę i spodnie i nałożyłam czerwoną bluzkę w stylu chińskim i białą spódniczkę, która według mnie była trochę za krótka.- Idealnie!- klasnęła.- Teraz chodź, poobserwujesz jak się obsługuje- wyszła i skierowała się do kasy. Trzeba przyznać, że przez tą krótką chwilę zrobiła się spora kolejka. Kiedy zobaczyli, że do nich podchodzimy, dało się słyszeć okrzyk radości, ale potem od razu zaczęli mi się dziwnie przyglądać, jakbym była nie z tej planety. Stanęłam cicho koło brązowowłosej i zaczęłam ją obserwować. Do każdego zwracała się z uśmiechem, a na każde zaczepki ze strony płci brzydkiej śmiała się dźwięcznie. Hmm... Widocznie miała dużo fanów. Nagle się do mnie odwróciła.- Teraz też możesz obsługiwać, w razie czego mnie zawołaj- mrugnęła do mnie i poszła podać jedzenie do jednego ze stolików. Z wielką niechęcią stanęłam przed naszą skarbnicą.

- Dzień dobry, w czym mogę pomóc?- naśladowałam głos koleżanki.

- Nowa?- w końcu zwróciłam większą uwagę na chłopaka. Burza brązowych włosów, czarne oczy, wielki uśmiech i małe trójkąty na policzkach. Tatuaże? Wolałam nie drążyć tego tematu.

- Tak- odpowiedziałam.- Co podać?

- Jestem Kiba, a ty?

- Temari. Co chcesz?

- Twój numer telefonu- wyszczerzył zęby.

- Wybacz mi, nie ma tego w menu- podniosłam współczująco ręce.

- Haha, fajna jesteś. A jak zamówię, dasz mi?

- Zastanowię się nad tym.

- No dobra. To...- popatrzył na kartę wiszącą nade mną.- Latte i cappuccino.

- Na wynos czy na miejscu?

- Na miejscu.

- Trzysta jenów- wyciągnęłam rękę.- Proszę iść zająć miejsce, a ja przyniosę zaraz zamówienie- poszedł znaleźć jakiś wolny stolik, a ja zaczęłam przygotowywać kawy. W końcu się jakoś uwinęłam i już miałam mu pójść zanieść, ale po krótkim zastanowieniu na osobnej karteczce wpisałam kilka cyfr. Wzięłam napoje w ręce i szłam przed siebie skupiając się na tym, aby nie wywalić ich. W końcu rozpoznałam nastroszone włosy Kiby i podeszłam do niego. Z nim siedziała jeszcze jedna osoba.

- Oto pana zamó...- gdy bliżej przyjrzałam się jego towarzyszowi rozpoznałam tego chłopaka, co staranował mnie na ulicy.- To ty!

- Shikamaru? Znacie się?- zdziwił się czarnooki biorąc ode mnie kubki.

   

***

Od autorki: Cieszcie się, przepisałam rozdział z zeszytu. Wiem, że nie możecie w to uwierzyć. I dziękuję za tych siedmiu obserwatorów, chociaż jest dopiero prolog. To serio dla mnie dużo znaczy ♥ Teraz mam nadzieję, że napiszecie komentarze ;) A, rozdziały postaram się napisać w te święta. Przynajmniej ze trzy, bo mam lekki kryzys, za dużo nauki i za mało czasu.

Data następnego rozdziału: tego nikt nie wie...

I życzę wszystkim wesołych świąt ;) Abyście jakoś je przeżyli ;*