3. Koszykówka- zawsze i wszędzie.

" Żaden dzień się nie powtórzy, nie ma dwóch podobnych nocy, dwóch tych samych pocałunków, dwóch jednakich spojrzeń w oczy."

Wisława Szymborska

  Co gorsze, kiedy mnie zobaczył, uśmiechnął się złośliwie. Shikamaru Nara we własnej osobie! Miałam nadzieję, że więcej widzieć go nie będę musiała. Ech, nie lubię gdy coś idzie nie po mojej myśli... 

    Na szczęście zignorował mnie i poszedł do przeciwnego kąta. Zauważyłam, że co chwilę na mnie zerkał. Nagle nasze spojrzenia się spotkały, przez co szybko się odwróciłam i spaliłam buraka. No świetnie, jeszcze tego było mi trzeba. Zauważyłam, że dziewczyny stoją przy łazience i o czymś- lub kimś- plotkują. Usłyszałam urywki rozmowy i doszłam do wniosku, że podejście do nich było złą decyzją. Niestety już mnie zobaczyły i zaczęły machać rękami jak szalone, aby mnie do nich ponaglić. Gdy już stanęłam obok nich, z grzeczności spytałam o czym rozmawiają, chociaż tak głośno mówiły, że zapewne w sąsiednim pokoju je słyszeli.

- Tylko cicho, bo to tajemnica- zachichotała Sakura. Przewróciłam oczami. Skoro to tajemnica to po co mi to mówią?- Naruto zaprosił Hinatę na randkę!

- Sakura, to wcale nie jest randka! Idziemy do kina jako przyjaciele. Do tego nie chcę, aby cały świat się dowiedział, że gdzieś z nim wychodzę...- zarumieniła się lekko.

- Jako przyjaciele!- to rozmowy wtrąciła się Ino. Lakonicznie przewróciła  oczami.- Każdy zaczyna od przyjaciół! Jakbyś nie zauważyła, ja i Kiba też tak zaczęl...- w porę ugryzła się w język. I tak było juz za późno, bo szare komórki pozostałych dziewczyn dosyć szybko pracowały i już domyśliły się końca zdania. Szeroko otworzyły oczy i krzyknęły ze zdumienia. Yamanaka jedynie westchnęła ciężko i dopowiedziała.- Ale to było dawno temu! Teraz jesteśmy przyjaciółmi!

- Dawno? Ile?

- No... jakieś dwa miesiące temu- policzyła na palcach.

- Ino, nawet ja wiem, że to wcale aż tak dawno nie jest.- wtrąciłam się.

- W końcu stara miłość nie rdzewieje- dodała śpiewnym głosem Tenten, która nie wiadomo jak znalazła się koło nas. Zanim któraś z nas się odezwała, Kiba krzyknął na całe mieszkanie.

- Wiem, co będziemy robić!- zawołał. Przez chwilę panowała długa cisza, aż w końcu Sasuke (chyba tak się nazywał) zlitował się nad nim i spytał:

- Co?

- Zagramy w koszykówkę!- od razu po tym jak to wykrzyknął, usłyszeć można było pomruki niezadowolenia.

- Kiba, ja nie uważam, że to dobry pomysł...- zaczęła cicho Hinata.

- Tak, bo to fantastyczny pomysł!- uśmiechnął się Naruto. W końcu skończyło się na tym, że nie znali słowa demokracji i zostaliśmy wykopani z mieszkania Tenten (w końcu ona też się do nich dołączyła) i powlekliśmy się na najbliższe boisko. Wątpiłam, aby było zajęte, bo nie patrząc na zegarek mogłam stwierdzić, że było już po dziewiątej. Cicho westchnęłam i szybko podeszłam bliżej grupki. Bo w sumie to kto chciałby iść sam w taką ciemną i straszną noc. No dobra, może ciemna i straszna nie była, bo nadal na ulicach było tłoczno, ale zdecydowanie nie chciałam zostać w tyle.

   Podbiegłam do idącej na czele Tenten i w milczeniu przeszłyśmy do wyznaczonego miejsca. Stanęliśmy na środku, a z "szeregu" wykroczyli Kiba i ten blondyn, no, Naruto. Przysunęłam się do mojej brązowowłosej koleżanki i spytałam:

- Hej, a oni są tak dobrzy, że są kapitanami?

- Nie zupełnie- odparła.- Po prostu znając ich, fochnęliby się gdybyśmy ich nie wytypowali.

- Mężczyźni...- westchnęłam.

- Raczej chłopcy- mruknęła Ino, która nagle przystanęła koło mnie.

- Dobra, ja pierwszy!- krzyknął Naruto.- Sasuke, wybieram cię!- krzyknął jakby wzywał jakiegoś pokemona. Uchiha wywrócił lakonicznie oczami i podszedł do niego.

- Yhm... Kankuro, Gaara, jesteście dobrzy? No bo wiecie, pozostaliście jako jedyni z face...- Kiba nie zdążył dokończyć, bo Ino-feministka zaczęły wrzeszczeć.

- A co to za nastawienie?! Że niby kobieta gorsza?!- zaczęła zabijać go wzrokiem. Chłopak podniósł ręce w geście kapitulacji.

- No dobra, ee... Ino- burkną, przywołując ją do siebie. Ta uśmiechnęła się w odpowiedzi.

- Kankuro.

- Gaara- odpowiedział szybko Inuzuka.- To znaczy, Tenten- poprawił się napotykając znaczący wzrok Yamanki.

- No dobra... Sakura- zlitował się blondyn nad kolegą pozostawiając mu chłopaka.

- Gaara!

- Hinata.

- Temari- popatrzył na mnie.- Umiesz grać w koszykówkę, nie?

- Jaja sobie ze mnie robisz?- warknęłam i stanęła obok blondynki.- A co  z nim?- wskazałam głową na pewnego szowinistycznego faceta.

- Shikamaru jest sędzią. Nie chce mu się biegać- wyjaśniła Sakura. On jedynie wzruszył ramionami i podszedł do nas bliżej.

- Kiedy podrzucę piłkę zaczynacie. Chyba znacie zasady- odpowiedział mu cichy pomruk. Kiba i Kankuro ustawili się naprzeciw siebie (Naruto wydarł się na połowę osiedla "Dajesz Duży K.!", przez co oberwał od Sakury pod pretekstem "dekoncentrowania zawodnika"). Widać było, że mój brat jest wyższy, ale najwyraźniej Inuzuka nie przejmował się tym za bardzo. Jak walczyć to walczyć na całego. 

    Tak jak się spodziewałam, piłkę złapał Kankuro. Kiba szybko ruszył za nim próbując odebrać zabraną mu sprzed nosa zdobycz. Muszę przyznać, że na prawdę dobrze grał. Póki znów nie stracił piłki, było dobrze. Prowadzili sześcioma punktami. Chyba w końcu trzeba było zacząć grać...

  

  Podbiegłam do Gaary próbując go kryć. W końcu ten mały skurczybyk był bardzo dobry! Szybko przechwyciłam piłkę. Pobiegłam do kosza. Dzieliło mnie od niego pięć metrów. Rzucać? Nie rzucać?

   

 I się wywaliłam. Cholerne sznurówki! Trzeba było wcześniej je zawiązać. Tak, gratulacje Temari. Spróbowałam  się podnieść, ale szybko zaniechałam tego pomysłu czując ból w lewej kostce. Świetnie, skręciłam ją...

- Ej, wszystko w porządku?- spytała Tenten.

- A czy wyglądam jakby było w porządku?- mruknęłam.

- Shikamaru, pomożesz jej dojść do hotelu- zarządziła moja przyjaciółka.

- Nie jest kaleką!- sarknęłam.

- Nie mam zamiaru jej pomagać- wywrócił oczami.

- Tylko nie próbuj się teraz kłocić- popatrzyła na niego wilkiem. Są takie momenty kiedy na prawdę się jej boję, a ten dzień zdecydowanie do nich należał.

- No dobra, dobra. Wstawaj- westchnął. Napotkał zezłoszczony wzrok i wzruszył ramionami.- Tylko żartowałem- podał mi rękę i pomógł wstać. Fajnie, że wcześniej kiedy na mnie wpadł się na to nie zdobył.

- To cześć- burknęłam do moich nowych znajomych, którzy z wielkim zainteresowaniem przyglądali się zaistniałej sytuacji. Oparłam się na barku Shikamaru i pokuśtykałam z powrotem do mojego domu. Przez większość czasu szliśmy w ciszy. Nikt nie próbował nawiązać żadnego tematu, bo - nie ukrywając - nie cieszyliśmy się ze swojego towarzystwa.

- Poczekaj tu, wstąpię po coś do sklepu- mruknął. Kiwnęłam głową. W końcu co miałam zrobić, byłam unieruchomiona. Zaczęłam skakać przez ulicę, aby oprzeć się o ścianę budynku. Nie będę stać na środku ulicy czekając, aż on raczy wyjść.

   Czekając aż wyjdzie minęło mnie w cholerę dużo osób.  Wszyscy wyglądali prawie tak samo, próbując nadążyć za najnowszymi trendami. Nigdy nie umiałam zrozumieć takich osób, ja wybierałam sportowy i luźny styl. Oczywiście, musiałam tez zobaczyć jakiś przydrożnych meneli, którzy zaczęli machać do mnie jak do starego kumpla i śpiewać serenady. Po prostu zabiję go jak tylko wyjdzie z tego głupiego sklepu...

  

 Jak na zawołanie, drzwi się otworzyły i stanął w nich szatyn. W ręce miał paczkę papierosów i właśnie wyjmował z niej jednego.

- Palisz?- spytałam, gdy stanął już bliżej. Wbił we mnie spojrzenie, a następnie wypuścił z ust dym. Od razu zaczęłam się krztusić.

- To rozluźniające- wzruszył ramionami.  Posłałam mu jedno z moich zabójczych spojrzeń i znów zaczęłam skakać, próbując nie stracić równowagi. Szybko złapał mnie za nadgarstek i ustabilizował mój poziom. I znów ruszyliśmy przed siebie.

  Tym razem cisza była jeszcze bardziej krępująca. Czasem miałam ochotę wyrwać mu to trujące coś z facjaty i rozdeptać, aż nie będzie żadnego śladu. Tylko niestety nie zrobiłam tego.

   Doszliśmy już pod hotel i przeszliśmy przez hol do windy (tak, nie musiałam skakać po schodach). Stanęliśmy przed moim pokojem.

- No to cześć- powiedział, odwracając się szybko.

- Cześć- westchnęłam. Przeszukałam kieszenie w poszukiwaniu klucza. Nie znalazłam go. Po prostu zajebiście, zostawiłam go na boisku! Może Gaara pomyśli (bo Kankuro nie znał znaczenia tego słowa) i go przyniesie?

~*~

   Sasori umówił się z Megumi na szesnastą pod siedzibą Akatsuki- wielkiej kancelarii prawnej. Skoro musiał ją im przedstawić, postanowił zrobić to wcześniej. Kto wie, może będzie Konan lub Akari, która wróciła z Anglii. Pogadają z nią. Powiedz, że on to ten normalny. Będzie dobrze. Przecież inni też przyprowadzą swoje dziewczyny, a chyba nie będą tylko go dręczyć.

  

  Nagle na końcu ulicy zobaczył Megumi. Tak spoglądając na nią stwierdził, że jednak ma się czego obawiać. To była Meg- dziewczyna, która ani trochę nie umiała dobierać sobie znajomych i codziennie chlała gdzie popadnie. Jeszcze się z nimi zaprzyjaźni i porzuci biednego rudego dla Hidana. Szybko otrząsnął się z tych okropnych myśli. Dziewczyna tym razem już go zauważyła i uśmiechała się do niego. Cóż, raczej nie uda mu się jej przekonać, aby nie szła. Najwyżej z nim zerwie i będzie siedział w domu cały smutny i ponury.

    Gdy stanęła obok niego, wziął ją za ręke i pociągnął do środka. Może jeszcze nie będzie zbyt wielu...

- Tak, ciebie też miło widzieć- sarknęła. Przystanął przed windą i po raz kolejny dzisiejszego dnia spytał:

- Na pewno chcesz..?

- Tak- westchnęła zrezygnowana. Weszli do środka.

- Posłuchaj, bo jeszcze możemy wró...- nie zdążył dokończyć, bo dziewczyna przerwała mu pocałunkiem. Przez jakąś dłuższą chwilę stali tak- bezczynnie, delektując się chwilą. Gdy dojechali na górę, przeszkodziła im kobieta.

- Nagato, chyba pojedziemy następnym razem- Akasuna spojrzał na nią. Długie ciemnobrązowe włosy związała w wysokiego kucyka. Blada skóra kontrastowała z nimi, a szare oczy wodziły po ich zdziwionych minach. Wyjechała do Wielkiej Brytani w sprawach służbowych i nie było jej przez trzy miesiące. Chłopak jej towarzyszący wydawał się natomiast strasznie poważny. Ale było to jedynie głupie złudzenie. Jego prawdziwa natura ukazywała się gdy szedł z kumplami do klubu. Wtedy nie dało się go powstrzymać.

- To Nagato i Akari.- wskazał na tą dwójkę.- A to Megumi.

- Miło mi cię poznać- uśmiechnęła się do niej szarooka. Wyminęła ich trzymając narzeczonego za rękę i wsiadła do windy.

- A gdzie wy jedziecie?- zaciekawił się rudy.

- Nie wiesz? Odwołali spotkanie- odpowiedział mu Uzumaki.

- Czekajcie, jedziemy z wami- zawołał i szybko wszedł do środka. Uśmiechnął się pod nosem. Tym razem mu się upiekło. 

~*~ 

BUDUMTSU! Miki coś napisała. Nie, to nie jest sen. Może długością (i przy okazji całą swoją całością) nie zachwyca, ale miało to być takie jakby potwierdzenie, że odwiesiłam. I żeby nie było, jest tych sześć stron. 

Dedykacja dla Malii. Za:

1. Chyba przegapione urodziny x.x Przepraszam ;----;

2. Za to, że cały czas mnie dręczyłaś o rozdział. I nie wymyślam, bo przez nią miałam koszmar. Opublikowałam rozdział strasznie krótki i na mnie za to wrzeszczeliście (w komentarzach xD). No i wstałam w nocy i sprawdziłam czy to na pewno był sen. Ale przynajmniej jakoś się przyłożyłam.

Dobra, koniec. Nie wiem kiedy będzie kolejna notka, ale mam pomysł. Ale i tak żądam jakichś propozycji.